جمعه, 27 ارديبهشت 1392
در
طول حیات نظام جمهوری اسلامی نگاه سیاسی به اقلیت های مذهبی و یا قومی همواره وجود داشته و این نگاه در آستانه انتخابات بسته به خواست رژیم تغییر می کند.
سرویس تحریریه « محبت نیوز» - همزمان با بالاگرفتن موضوع انتخابات ریاست جمهوری در ایران بحث «تاثیر اقلیت‌های قومی و مذهبی بر انتخابات و یا تاثیر آنان بر رفتار سیاسی کاندیداها» از جمله موضوعاتی است که پیرامون آن بحث‌های زیادی مطرح می‌شود.
چگونگی این تاثیر آنجا اهمیت دو چندان پیدا می‌کند که بدانیم با وجود اینکه بنابر اصل سیزدهم قانون اساسی مذاهب کلیمی، مسیحی و زرتشتی به رسمیت شناخته شده‌اند، اما در حقوق سیاسی با مسلمانان شیعه مذهب برابر نیستند.
در صحت این امر که انتخابات آزاد بمثابه حق انتخاب شدن و انتخاب کردن، بخشی از ضروریات یک سیستم دمکراتیک و آزاد است شکی نیست اما اقلیت های دینی و مذهبی در چارچوب حاکمیت دینی دارای محدودیت‌های قانونی و فراقانونی بسیاری برای شرکت در انتخابات هستند. یکی از این نابرابری‌ها در اصل 115 قانون اساسی قابل مشاهده است که طبق آن رئیس جمهوری کشور باید معتقد به دین و مذهب رسمی کشور باشد یعنی رئیس جمهور باید مسلمان و شیعه باشد.
کشور ایران کثیر الاقوام است، هم مذاهب مختلف و هم اقوام مختلف دارد و به واقع انتخابات در ایران برای اکثریت مردم با محدودیت بسیار روبرو است و این محدودیت برای اقلیت‌ها به مراتب بیشتر است.
تصویر از شاهرخ حیدری
آژانس خبری مسیحیان ایران، « محبت نیوز» همان گونه که پیش تر نیز با عملکرد خود نشان داده است ، از وارد شدن به مناقشات سیاسی و دعواهای حزبی اجتناب خواهد كرد اما انتشار اخبار سیاسی و اجتماعی و فرهنگی مهم روز را كه ارتباط با زندگی و سرنوشت مردم دارد را هرگز از یاد نخواهد برد.
از آنجایی که یک شخص ایماندار مسیحی بعنوان یک عضو جامعه باید در سرنوشت و آینده مملکت، خود را مسئول وشریک بداند و در جامعه خویش یک عضو لایق و کار آمد باشد ، می بایست در این زمینه اطلاعات به روز داشت و وظیفه خود را در نهایت روشنگری می داند نه تعیین تکلیف و احساس قیومیت برای مسیحیان و یا توده های مردم.
در این زمینه اعتقاد راسخ داریم که باید به نظرات و حقوق دیگران برای هر گزینه ای احترام قائل شد، حتی اگر گزینه آنان مورد پسند ما نباشد.
در خصوص انتخابات رئیس جمهوری و نقش و رفتار سیاسی اقلیت های مذهبی و قومی در ایران رادیو زمانه در گفتگو با دکتر علی اکبر مهدی، استاد جامعه شناسی مقیم امریکا به بررسی این موضوع پرداخته که در پی می‌خوانید:
گفتگوی کامل را نیز می توانید در اینجا بشنوید.
- معمولن در چگونه جوامعی عقاید مذهبی اشخاص و گروههای سیاسی بر رفتار سیاسی آنها موثر است؟
در جوامعی که ایدئولوژی دینی مرکزیت دارد، هر چه جامعه سنتی تر باشد افکار دینی تاثیرگذارتر خواهد بود، جامعه حتی اگر دینی هم نباشد و ایدئولوژیک باشد بازهم چنین افکاری تاثیر بیشتری خواهند داشت. حکومت دینی فراتر از جامعه دینی است، حکومت دینی دین را همه ابعاد زندگی چه حوزه خصوصی و چه حوزه عمومی وارد کرده و به عنوان یک وظیفه دینی از افراد می خواهد تا مثلن در انتخابات شرکت کنند. در همچنین شرایطی نه تنها افراد باید شرکت کنند بلکه باید تمام ضوابط دینی را هم رعایت کنند.
- برخی از مذاهب پیروان خود را از شرکت در فعالیت های سیاسی منع می کنند، این مسئله را چطور باید ارزیابی کرد؟
فردی که به عنوان اقلیت دینی در یک جامعه قرار می گیرد شهروند عمومی آن جامعه هم هست. فضای عمومی هر چه بسته تر شود لزومن به نفع این فرد نخواهد بود. مگر اینکه احساس کند عدم شرکت در انتخابات می تواند دگرگونی را ایجاد کند که موقعیت را عوض کند و تبعیضاتی که نسبت به او وجود دارد برداشته می شود. در همچین شرایطی آن دینی هم که معتقد است در سیاست نباید شرکت کرد باید برای حق حیات خودش تلاش کند، که حداقل لازم آن این است که وقتی امکان سخن گفتن پیدا می کند سخن بگوید و تاثیرگذار باشد. ما اگر می خواهیم از جامعه ای که در آن روحانیون برای مردم تعیین و تکلیف می کنند و آنچیزی که به نفعشان است به عنوان تکلیف الهی می دانند و هر چیز که به نفع خودشان نیست به عنوان جرم و گناه می شناسند دور شویم باید به حقوق شهروندی آنچنان احترام گذاریم که از مرزهای خاص گرایی خارج شویم و بگوییم در حوزه عمومی باید از حقوق خودتان استفاده کنید. تشخیص اینکه این حقوق پس از استفاده به چه تصمیمی منتهی می شود با خود شخص است که به میزان آگاهی و اطلاعات و سواد و امکاناتی در اختیارش هست بستگی دارد.
به نظر شما با توجه به اینکه اقلیت های مذهبی در ایران جمعیت قابل ملاحظه ای ندارند و از این نظر نمی‌توانند تاثیر قابل توجهی در نتیجه انتخابات بگذارند می تواند عاملی موثر در نادیده گرفتن آنها از جانب سیاستمداران در نظر گرفت؟
عدد به قول جامعه شناسان همیشه مهم است. اگر اقلیت دینی یا قومی وجود داشته باشد که تعداشان خیلی کم باشد نادیده گرفتن آنها نه برای دولت و نه کاندیداهای انتخاباتی مهم خواهد بود. اما وقتی اعداد این اقلیت بالاست و حق رای هم دارند و صندوق رای تعیین کننده باشد که کدام کاندیدا به ریاست جمهوری می رسد یا وارد مجلس می شود در این صورت کاندیداها نگاه می کنند رای کجاست؟ وقتی اقلیتی به حدی می رسد که می تواند تاثیر گذار باشد کاندیداها به آنها توجه می کنند. در انتخابات فعلی می بینیم بعضی کاندیداها شروع به زدن چشمک هایی به اقلیت های قومی زدند و با این شعار که طرفدار رفع تبعیض هستیم یا می دانند اقلیت های قومی در ایران کم نیستند و دور تا دور ایران اقلیت های قومی حضور دارند و رایشان تاثیر دارد، اما متاسفانه هر نوع چشمکی به بهاییان به ضرر کاندیداها خواهد بود. یکی از ایراداتی که به آقای خاتمی وارد می کردند این بود که می گفت شعار «ایران برای ایرانیان» اسلامی نیست.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر